Daan’s ouders hadden het soms wel lastig met zijn ondernemende aard. Overdag liep hij weg bij zijn moeder, om de wereld te verkennen en 's avonds klom kleine Daan eigenhandig uit zijn babybedje. Wat een kabaal!

Via zijn broer kwam de in Almelo opgegroeide Daan terecht bij de judosport. Hij werd verliefd op de sport en maakte al snelindruk door de andere kinderen op hun rug te gooien. Ippon!

Daan vindt het heerlijk om naar een doel toe te werken, alles te geven, je grenzen te verleggen. Ook de spanning vindt hij mooi. “Het is een heerlijk gevoel om iemand op z’n rug te gooien, terwijl één klein foutje kan betekenen dat je zelf uit het toernooi ligt.”

Daan is een snelle judoka met een goede conditie. De schouderworp is zijn favoriet. Hij vindt dat hij nog wat allrounder moet worden en moet leren om zijn focus beter vast te houden. Door keihard en gericht te trainen hoopt hij zijn droom waar te maken: goud op de Olympische Spelen in 2028.

Daarnaast wil hij wereld- en Europees kampioen worden. Hij heeft al eens aan een eindzege mogen ruiken. En dat smaakte naar meer. Ondanks tegenslag – Daan verloor in zijn ogen op discutabele wijze in de kwartfinale van het WK cadetten in Chili – wist hij zich te herpakken door in een spannend gevecht in de extra tijd (golden score) de bronzen plak te winnen

“Ik heb brons gewonnen”, zei Daan aan de telefoon tegen zijn ouders terwijl hij bij de dopingcontrole stond. Een onbeschrijflijk gevoel. “Mijn ouders hebben zoveel voor mij gedaan, mij altijd gesteund.”

De belangrijkste les die Daan tot nu toe leerde? “Dat je nooit moet opgeven en niet je hoofd moet verliezen door iets wat niet gaat zoals jij het wilt.”